تولد ماه و زمین 62 میلیون سال پس از منظومه شمسی

مطابق مقاله ایی که در روز چهارشنبه در روزنامه انگلیسی "نی چر" چاپ شد.تولد ماه و زمین 62 میلیون سال پس شکل گیری منظومه شمسی که در 4.567 ملیون سال قبل به وقوع پیوست آغاز شد.


تعیین 62 میلیون بهترین تخمین ممکن بین 52 الی 152 میلیون سال که برپایه اندازه گیری ایزوتوپ های تنگستن در فلزات ماه صورت گرفته است، می باشد.تئوری برتر برای منشاء شکل گیری ماه این است که پس از برخورد جرمی به اندازه مریخ با زمین موجب جدا شدن جرمی از سنگ های گداخته از زمین شده است که بعدها به صورت ماه در مدار گرانش زمین به دام افتاده است. این مطالعات توسط مدرسه عالی "تکنولوژی های مشترک "در زوریخ سویس صورت گرفته است.





منبع
از مجموعه منظومه شمسی
نویسنده جواد رحیمی
کد بایگانی مطلب 12157
بیننده 20

پروژه ی Sea Launch از آغاز تا کنون

یکی از مکان های مناسب برای پرتاب ماهواره ها خط استوا است Sea Launch یکی از پروژه هایی است که برای پرتاب ماهواره ها به مدار از طریق استوا انجام می شود.

ایده ی اصلی:

در سال 1962 سازمان فضایی ناسا و مرکز تحقیقات هوافضای دانشگاه رم ایتالیا برای ساختن ایستگاه فضایی شناوری در اقیانوس هند به توافق رسیدند. برای این منظور در ایتالیا دو سکوی شناور برای این پروژه ساختند. یکی از این سکو ها برای پرتاب موشک و دیگری برای مرکز کنترل در نظر گرفته شدند. در سال 1966سکوی سنتا ریتا از ایتالیا فرستاده شد و از این سکو برای پرتاب اولین ماهواره ی تحقیقاتی ایتالیا به نام San Marco-B استفاده شد. این ماهواره برای تعیین تراکم لایه های بالایی اتمسفر به مدار پرتاب شد. با به کار گرفتن از سکوی جدید سن مارکو این پروژه شکل واقعی تر به خود پیدا کرد. از سکوی سن مارکو برای پرتاب بسیاری از ماهواره های تحقیقاتی استفاده شد. تلسکوپ فضایی Uhuru در 12 دسامبر 1970 نیز ازطریق این سکو به مدار پرتاب شد. یکی از مشکلاتی که این پروژه ظرفیت حمل بار کم آن بود.بیشینه ی حمل بار در این پروژه 200 کیلوگرم بود. موشک های حمل کننده ایی که در این پروژه به کار قرار می گرفتند از نوع Scout امریکایی بودند. به این ترتیب آخرین پرتاب از سکوی سن مارکو در 25 مارس سال 1988 صورت گرفت و این پروژه به دلیل مشکل یاد شده متوقف شد.

آغاز پروژه ی Sea Launch

پروژه ی Sea Launch یک همکاری بین المللی است. در این پروژه شرکت امریکاییBoeing کمپانی های روسی Energiya و Rubin همچنین شرکت کشتی سازی نروژی Kvaerner و دو شرکت هوافضای اوکراینی به نام Yuzhnoyeh و Yuzhmashzavod شرکت دارند. پایگاه این پروژه در Long Beach کالیفرنیا قرار دارد. نام سکوی به کار گرفته شده در این پروژه ادیسی است. در ابتدا از سکوی یاد شده برای استخراج نفت استفاده می شد. اما شرکت کشتی سازی نروژی Kvaerner سکوی ادیسی را برای به کار گیری در پروژه های فضایی آماده کرد.

برای پرتاب ماهواره در پروژه ی Sea Launch راکت حمل کننده ی Zenit-3S به کار گرفته می شود. این راکت همچنین دارای بلوک افزایش دهنده و محموله ی قابل حمل است. این راکت توانایی حمل بار تا 6 تن را دارد. جرم ابتدایی راکت 444 تن و طول آن 43 متر است. در این پروژه شرکت بویینگ قسمت حمل بار راکت را طراحی و ساخت.

هنگامی که راکت به فضا پرتاب می شود با به بکارگیری از بلوک افزایش دهنده ی خود شتاب کمکی می گیرد. در این هنگام قسمت بار از راکت جدا می شود و کمی بعد ماهواره از قسمت بار جدا می شود و به سمت مدار در نظر گرفته شده می رود. این پروژه در سفارش های زیادی را از شرکت های هوا فضایی و مخابراتی برای پرتاب ماهواره های ارتباطاتی دریافت کرده است. مزیت اصلی پروژه ی Sea Launch در این است که ماهواره ها آسان تر در مدار Geostationary قرار می گیرند.

مدار Geostationary مداری است که بالای خط استوا قرار دارد ( صفر درجه ی عرض جغرافیایی) و وقتی ماهواره در این مدار قرار می گیرد از دید ناظر زمینی یک جسم بدون حرکت به نظر می رسد.

بازگردان: صبا اکبری

از مجله ی مکانیک عمومی

شلیک مرگبار سیاهچاله کهکشان : ستاره مرگ

بر اساس یافته های جدید رصد خانه های ناسا یک فوران قدرتمند که توسط یک ابر سیاهچاله به بیرون پرتاب می شود در حال کوبیدن به یک کهکشان نزدیک به این سیاهچاله می باشد.

این سامانه که 3C321 نامیده می شود دو کهکشان را در خود جای می دهد که به دور هم می چرخند. اطلاعات بدست آمده از توسط تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا نشان می دهد که هر دو کهکشان در مرکز خود دو ابر سیاهچاله دارند. اما یک فوران از نزدیکی سیاهچاله کهکشان بزرگتر (کهکشان ستاره مرگ) در حال گسیل شدن است و ظاهرا کهکشان کوچکتر در مسیر این زیانه قرار گرفته است.



زبانه های تولید شده توسط ابر سیاهچاله مقادیر زیادی انرژی را تا فاصله های بسیار دور از سیاهچاله منتقل می کنند بگونه ای که این انرژی ها ماده را بطور گسترده و در مقیاسی بسیار بزرگتر از اندازه خود سیاهچاله تحت تاثیر قرار می دهند.





مارتین هارد کاسل که در این تحقیق همکاری می کند می گوید" ما شاهد فورانهای زیادی در عرصه کیهان هستیم اما هنوز سعی داریم به برخی از خواص اساسی آنها پی ببریم. این سامانه به ما فرصت می دهد تا دریابیم زمانیکه زبانه ها به کهکشان دیگری برخورد می کنند چه تغییری در آنها حاصل می شود و بعد از آن چه اتفاقی برای آنها می افتد."



احتمالا این زبانه تاثیر زیادی روی کهکشان همسایه خواهد داشت زیرا کهکشانهای موجود در سامانه 3C321 بسیار نزدیک به هم و فقط حدود بیست هزار سال نوری از هم فاصله دارند.



تصاویر حاصله از این رصد خانه ها نقطه روشنی در محل برخورد این زبانه با کناره کهکشان را نشان می دهند که در آنجا بخشی از انرژی این زبانه پراکنده می شود. این برخورد باعث تداخل در حرکت زبانه و انحراف آن شده است.





تصاویر همچنین جنبه بی نظیر دیگری از این واقعه را ترسیم می کنند: این فواره حدود یک میلیون سال قبل شروع به اثر گذاری روی کهکشان کرده که این زمان یک بخش بسیار کوتاه از طول عمر این سامانه است. این بدین معنی است که این واقعه فرصت خوبی برای مطالعه چنین پدیده ای است.



البته ممکن است که این رخداد زیاد هم برای کهکشان کوچکتر ناخوشایند نباشد. جریان بسیار بزرگ انرژی و پرتو های ناشی از این زبانه می تواند باعث شکل گیری تعداد بسیار زیادی ستاره و سیاره شود. البته این فرایند شکل گیری بعد از اتمام پیامد مخرب اولیه آغاز می شود. نتایج این تحقیقات در نشریه Astrophysical Journal به چاپ خواهند رسید.



منبع: http://www.spaceflightnow.com/news/n0712/17blackhole/




منبع spaceflightnow
از مجموعه ایران

آتلانتیس اواخر همین هفته راهی ایستگاه فضایی می‌شود

فضاپیمای آتلانتیس و هفت فضانورد آن اواخر این هفته ، ‪ ۱۵‬آذرماه راهی ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌شوند.

در این ماموریت که به فرماندهی استفن فریک انجام می‌شود، آتلانتیس و هفت خدمه آن روز پنجشنبه در ساعت ‪۴‬و ‪ ۳۱‬دقیقه بعدازظهر به وقت محلی آزمایشگاه کلمبوس ساخت اروپا را به ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌برند.
"ویین هیل" مدیر برنامه فضاپیمای ناسا در مرکز فضایی کندی در کیپ کارناوال گفت، آتلانتیس اکنون برای پرتاب آماده است و هیچگونه نگرانی عمده‌ای در مورد این فضاپیما وجود ندارد. ماموریت آتلانتیس ‪ ،STS-122‬چهارمین پرواز ناسا در سال ‪ ۲۰۰۷‬است که بیشترین تعداد پرواز در یک سال بشمار می‌آید.
این تعداد ماموریت از زمانی که ناسا، پروازهای مدارپیمایی خود را پس از فاجعه فضاپیمای کلمبیا در سال ‪ ۲۰۰۳‬از سر گرفت، بیشترین تعداد است. سه خدمه این ماموریت علاوه بر انجام سه راه‌پیمایی فضایی در ‪ ۱۵‬روز، با استفاده از دستهای روباتیک، فعالیت‌های ماهرانه‌ای را به منظور آماده سازی این ایستگاه و مدول ارتباطی جدید آن موسوم به "هارمونی" برای آزمایشگاه سازمان فضایی اروپا انجام می‌دهند.


منبع spacedaily , irna
از مجموعه فضا و ماهواره ها

آخرین یافته های فضاپیمای هینوداز خورشید

آخرین یافته ها از خورشید در خصوص جتهای اشعه ایکس بکمک فضاپیمای هینود وتلسکوپ اشعه ایکس آن( با نام XRT ) بدست آمده اند.این تلسکوپ توانسته اطلاعات جدیدی درباره جتهای اشعه ایکس که در واقع شراره ها کوچکی هستند در اختیار دانشمندان قرار بدهد.

فعالیتهای خورشیدی شامل لکه ها٬ شراره ها ٬زبانه ها٬ مشعل ها٬ سیخکها و.......طی دوره 11 ساله کم وزیاد می شوند. در حال حاضر خورشید در کمترین مقدار فعالیت به سرمی برد اما این حالت موقتی است وطی چند سال آینده افزایش یافته ودر سال 2011 یا 2012 به بیشترین مقدار فعالیت خواهد رسید.در این زمان تعداد شراره های خورشیدی (Flare ) وانفجاراتی که با عنوان پرتاب های جرمی تاج (Coronal mass ejections ) شناخته می شوند به حداکثر خواهد رسید.این انفجارها میتوانند زمین٬ ماهواره ها ٬ ارتباطات وخطوط انتقال نیرو را تحت تاثیر قرار دهند .بعضی از دانشمندان پیش بینی کرده اند که فعالیت خورشید درزمان بیشترین فعالیت در دوره 11 ساله پیش رو طی 50 سال اخیر بی سابقه خواهد بود. دانشمندان امیدوارند با مطالعه وبررسی انفجارات خورشیدی بتوانند آنها را پیش بینی کرده تا بدینوسیله از وقوع خسارتها پیش گیری کنند.

آخرین یافته ها از خورشید بکمک فضاپیمای هینود وتلسکوپ اشعه ایکس آن( با نام XRT ) بدست آمده اند.این تلسکوپ توانسته اطلاعات جدیدی درباره جتهای اشعه ایکس که در واقع شراره ها کوچکی هستند در اختیار دانشمندان قرار بدهد.این جتها نسبت به شراره ها دارای انرژی کمتر هستند ولی در عوض فراوانی آنها بیشتر است.

جتهای اشعه ایکس وشراره های خورشیدی هر دو ناشی از ترکیب مجدد مغناطیسی هستند٬ پدیده ای که در آن خطوط مغناطیسی مخالف یعنی مثبت ومنفی(مانند قطبهای مثبت ومنفی آهنربا)با هم در می آمیزند ونتیجه آن تولید انرژی می باشد.این انرژی موجب حرکت وفرار گازهای بار دار الکتریکی (پلاسما) به مناطق بیرونی منظومه شمسی می شود.دانشمندان با مطالعه جتهای اشعه ایکس که دارای ویژگیهای ساختمانی ساده تری هستند خود را برای درک بیشتر شراره ها وپرتاب های جرمی تاج(CME ) آماده کنند.

در هر بار انفجارجتهای اشعه ایکس٬ انرژی معادل با هزاران بمب اتمی آزاد می شود وسرعت ذرات آزاد شده به حدود 2 میلیون مایل در ساعت میرسد درحالیکه در انفجارات شراره ها وپرتاب های جرمی تاج(CME) مقدار انرژی آزاد شده هزار برابر بیشتر است وسرعت ذرات آزاد شده هم به 6 میلیون مایل در ساعت می رسد(ذرات سریع ناشی از این انفجارات بعد از حدود 15دقیقه به زمین می رسند).

مشاهدات فضاپیمای هینود نشان داده که جتهای اشعه ایکس سهم بزرگی در بادهای خورشیدی (جریانی از پلاسما که بطور پیوسته از خورشید جدا می شود و به سمت مناطق بیرونی منظومه شمسی در همه جهات حرکت می کند) با سرعت زیاد دارند٬ علاوه بر این ٬ اولین نشانه های مستقیم ازتاثیر امواج مغناطیسی با نام امواج آلف ون (Alfven ) در حرکت بادهای خورشیدی در اختیار دانشمندان قرار گرفته است.

در اتمسفر خورشید امواج آلف ون زمانی تولید می شوند که حرکات همرفتی وامواج صوتی٬ میدانهای مغناطیسی را با فشار به سمت بیرون تغییر شکل می دهند و یا زمانی که فرآیندهای دینامیکی جریانهای تولید می کنند که موجب تغییر شکل میدانهای مغناطیسی می شوند.

تاکنون مشاهده این اموج بدلیل توان کم تفکیک دستگاههای مورد استفاده امکان پذیر نبوده است.اما این فضاپیما توانسته نشانه های مستقیمی از آنها را در اختیار دانشمندان قرار بدهد.اکنون دانشمندان امیدوارند با کمک این فضاپیما بتوانند راز منبع انرژی بادهای خورشیدی را حل کنند. تا قبل از این ستاره شناسان می توانستند شاهد تعداد اندکی جت اشعه ایکس در روز باشند در حالیکه بکمک حساسیت بالای این فضاپیما روزانه بطور متوسط تا 240 عدد از آنها قابل مشاهده است.

ظاهرا" ترکیب مجدد خطوط مغناطیسی مخالف ٬پدیده ای کاملا" رایج در خورشید بوده واین ترکیب٬ موجب تولید امواج آلف ون وپلاسمای پرانرژی به شکل جتهای اشعه ایکس می شود.بنابراین رابطه مستقیمی بین ترکیب مجدد خطوط مغناطیسی وشکل گیری امواج آلف ون در جتهای اشعه ایکس وجود دارد.

تعداد زیاد جتها بهمراه سرعت زیاد پلاسمایی که به سمت بیرون پرتاب می شود موجب تقویت این نظریه شده که جتهای اشعه ایکس عامل اصلی در شکل گیری بادهای خورشیدی می باشند.


منبع www.harvard.edu
از مجموعه خورشید

رعد و برق در زهره

فضاپیمای اروپایی ونوس اکسپرس نشانه هایی از رخ دادن صاعقه در جو زهره یافته است به این ترتیب به شرایط خاص این سیاره مانند حرارت وفشار بالا صاعقه نیز اضافه شده واز لحاظ صاعقه وتخلیه الکتریکی سیاره در کنار سیارات زمین مشتری و زحل قرار گرفته است.

فضاپیمای اروپایی ونوس اکسپرس نشانه هایی از رخ دادن صاعقه در جو زهره یافته است ٬به این ترتیب به شرایط خاص این سیاره مانند حرارت وفشار بالا صاعقه نیز اضافه شده واز لحاظ صاعقه وتخلیه الکتریکی سیاره در کنار سیارات زمین مشتری و زحل قرار گرفته است..طی سه دهه گذشته دانشمندان همواره بیان می کرده اند که سیاره زهره دارای صاعقه در اتمسفرش می باشد- حتی در سال 1978 یکی از فضاپیماهای ناسا نشانه هایی از فعالیت الکتریکی گزارش نمود اما بدلیل تداخل امواج با امواج مصنوعی کسی نمی توانست با قاطعیت وجود آنرا تایید کند.

اکنون یک آنتن مغناطیسی ساخت اطریش که روی فضاپیمای ونوس اکسپرس نصب شده وجود صاعقه هایی را تایید کرده است که حتی احتمالا" از صاعقه های زمینی شدیدتر وفراوانتر هستند.اندازه گیری ها هرروز به مدت 2 دقیقه که فاصله فضاپیما تا سیاره به حداقل می رسیده انجام می شده است.

این یافته بسیار مهم است چراکه صاعقه می تواند خواص شیمیایی وترکیب جو را تغییر دهد واز این به بعد دانشمندان در مطالعه جو وآب وهوای زهره و ارائه تئوریهای جدید بعلاوه فضاپیماهایی که در آینده به آنجا سفر می کنندباید آنرا در نظر بگیرند. صاعقه ها از نوع ابر به ابر بوده ودر ارتفاع 5 مایلی از سطح رخ می دهند.به دلیل اینکه غلظت جو زهره حدود 100 بار از جو زمین غلیظ تر بوده وآسمان ابرآلود است این صاعقه ها از سطح زهره پیدا نیستند.

نکته مهم این است که صاعقه می تواند موجب شکسته شدن مولکولهای جو واحیانا" ترکیب مجدد قطعات حاصله با مولکولهای دیگر جوی وتشکیل مولکولهای جدید بشود.فرآیندی که بنابه نظر بسیاری از دانشمندان می توانسته به شکل گیری حیات درزمین منجر شده باشد.

صاعقه های سیاره زهره از یک لحاظ با بقیه سیارات متفاوت است چراکه در آنجا صاعقه ارتباطی با ابرهای از جنس بخار آب ندارد بلکه همراه با ابرهای از جنس اسید سولفوریک است.

فضاپیما حدود 7 ماه دیگر که معادل 2 روز زهره ای است به مشاهدات خود از سیاره خواهد پرداخت.طی این مدت به جستجوی تابش احتمالی مادون قرمز ناشی از جریانات لاوا(مواد مذاب) در سیاره نیز خواهد پرداخت.در سال 2010 یک فضاپیمای ژاپنی بانام (Venus Climate Orbiter ) به سیاره رسیده و می توان به مقایسه داده ها پرداخت.

در حال حاضر در حدود 250 دانشمند ومتخصص اروپایی در پروژه ونوس اکسپرس همکاری دارند.علاوه بر این متخصصانی از ناسا ٬از ژاپن وروسیه نیز در آن مشارکت دارند.(عکسی که مشاهده می نمایید شکلی خیالی از صاعقه ها می باشد که توسط یک هنرمند ایجادشده است)

منبع » http://www.nasa.gov/vision/universe/solarsystem/venus-20071128.html



برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت زیر مراجعه نمایید:

http://www.esa.int/SPECIALS/Venus_Express/SEM8N373R8F_0.html

رقابت بر سر فضا

27 دسامبر 2005 مدیر آژانس فضایی روسیه به نام آناتولی پرمینف از به پایان رسیدن پروژه ی کلیپر خبر داد. در سال 2000 روس ها از راکت انرژِی که کار آن مانند راکت سویوز می باشد برای انجام ماموریت های تعویض وسایل در مدار استفاده کردند این راکت حمل کننده ی بسیار خوبی به شمار می رود.در اوایل سال 2004 (هنگام رقابت در پروژه ی کلیپر)یکی از شرکت های هوا فضای روسیه این راکت حمل کننده را تکمیل کرد و این راکت پیچیده تر را کلیپر-انرژِی نام گذاری کرد .

27 دسامبر 2005 مدیر آژانس فضایی روسیه به نام آناتولی پرمینف از به پایان رسیدن پروژه ی کلیپر خبر داد. در سال 2000 روس ها از راکت انرژِی که کار آن مانند راکت سویوز می باشد برای انجام ماموریت های تعویض وسایل در مدار استفاده کردند این راکت حمل کننده ی بسیار خوبی به شمار می رود.در اوایل سال 2004 (هنگام رقابت در پروژه ی کلیپر)یکی از شرکت های هوا فضای روسیه این راکت حمل کننده را تکمیل کرد و این راکت پیچیده تر را کلیپر-انرژِی نام گذاری کرد . این راکت برای روسیه گامی به جلو به حساب می آید این راکت قابلیت حمل 6 فضانورد را دارد که یکی از برتری های این راکت نسبت به سویوز می باشد.اما این راکت حمل کننده نسبت به شاتل فضایی یا بوران(شاتل روس ها می باشد.)ضعف هایی دارد.این ضعف ها شامل رساندن بار و مونتاژ های مداری می باشد که شاتل یا بوران در این زمینه بهتر ماموریت خود را انجام می دهند.

راکت ساخته شده ی انرژِی - کلیپر قابل حمل سرنشین می باشد و دارای چتر فرود می باشد. تکمیل کنندگان راکت انرژی هنگام ارتقا این راکت پیشنهاد دادند تا به بدنه ی راکت انرژِی چند بال نصب شود.افزودن بال به این راکت باعث افزایش قدرت مانور و راحت تر شدن فرود این راکت می شود.

با پیشنهاد افزوده شدن بال به بدنه ی موشک انتظار می رفت که کارخانه ی لاوچکینا پیمان کار این پروژه شود.کمپانی لاوچکینا سازنده ی موشک "انرژی" و شاتل روس ها(بوران) و تکمیل کننده ی بسیاری از طرح های هوا فضا بوده است. اما این شرکت حاضر به این کار نشد و شرکت OKB مسئول این طرح شد.

لاوچکینا اعلام کرد که اگربه بدنه ی موشک انرژِی بال افزوده شود باید تغییرات اساسی در سیستم هدایت موشک انجام شود.علاوه بر این باید چند چرخ به موشک افزوده شود.این کار هزینه های بسیار زیادی را در بر داشت و به همین خاطر لاوچکینا از انجام این کار منصرف شد.

شرکت OKB به دلیل نداشتن تجربه در کار های فضایی در این امر شرکت نکرد.به همین دلیل از شرکت های خارجی برای سرمایه گذاری در این پروژه دعوت به عمل آمد.سازمان فضایی ناسا این طرح را به بوش ارائه داد.در این طرح آن ها گفته بودند با تکمیل راکت انرژِی راکت جدید به نام کلیپر قابلیت رفتن به ماه و حتی به مریخ و برگشت به زمین را خواهد داشت.اروپایی ها هزینه ی این طرح را 360 میلیون دلار بر آورد کردند.برای حمل کلیپر به مدار راکت حمل کننده نیاز است در سال 2004 راکت روسی-اوکراینی"زنیت"برای این کار در نظر گرفته شد.

ابتدا آناتولی پرمینف هزینه ی پروژه ی کلیپر را با استفاده از راکت حمل کننده ی سویوز برای سفر به ماه و مونتاژ های مداری 100 میلیون دلار بر آورد کرد.اما تلویزیون دولتی روسیه هزینه ی این پروژه را حدود 14 میلیون دلار بر آورد کرد. دراقدامی عجیب مدیر جدید راکت انرژی از داشتن پروژه ی بهتر از کلیپر خبر داد.سپس اروپایی ها پروتکولی نوشتند که در آن اشاره شده بود که روس ها در این پروژه حمایت مالی نمی کنند و روس ها از همکاری با اروپایی ها در این زمینه دست کشیدند.سازمان فضایی روسیه هزینه ی این پروژه را برای سال های 2015-2006 حدود دو میلیارد دلار بر آورد کرد.اما طبق قانون بودجه بندی روسیه این پروژه برای شرکت های داخلی هوا-فضایی داخل روسیه به مسابقه گذاشته شد.در این مسابقه شرکت های خرونیچو و لاوچکینا حضور داشتند و هر کدام از طرح های خود ماکت ارائه دادند .این دوشرکت هر کدام برای خود پروژه ی جدا گانه ای داشتند.

شرکت خرونیچو اعلام کرد که در طرح او حجم سفینه ی برگشتنده ی به زمین دو برابر خواهد شد و داخل این سفینه به تکنولوژی روز مجهز خواهد شد.این شرکت اعلام کرد که در طرح آن ها قطر سفینه دو برابر خواهد شد که امکان قرار دادن فضانوردان و بار ایجاد خواهد شد.ارتفاع این سفینه شش متر افزایش خواهد یافت.در طرح آن ها قسمت پایینی سفینه ی برگشتنده ی به زمین از سپر حرارتی تشکیل شده است.از قسمت بالایی این سفینه برای مونتاژ استفاده می کنند.

طرح شرکت لاوچکینا در قالب کلیپر از یک شاتل ویک هواپیمای آنتنف که این شاتل را باید حمل کند تشکیل شده است.در این طرح پیش بینی شده بود که این شاتل در مدار قرار خواهد گرفت.البته جهت حمل این شاتل وسیله ای که مانند کشتی هوایی است نیز پیش بینی شده بود.پس از پر شدن باک شاتل این کشتی هوایی از شاتل بر داشته می شود.

بارش های شهابی

وقتی ذرات گرد وغباری که در فضای بین سیارات قرار دارند وارد جو زمین می شوند در اثر سرعت بالا و اصطکاک شدید به وجود آمده می سوزند و به صورت شهاب دیده می شوند.

مقدمه



وقتی ذرات گرد وغباری که در فضای بین سیارات قرار دارند وارد جو زمین می شوند در اثر سرعت بالا و اصطکاک شدید به وجود آمده می سوزند و به صورت شهاب دیده می شوند. در آسمانی صاف و تاریک ممکن است در هر ساعت چند شهاب مشاهده کنید که در نقاط مختلف آسمان ظاهر و به سرعت محو می شوند. اما در شبهای خاصی از سال تعداد شهابها به یکباره زیاد می شود که به این پدیده «بارش شهابی» گفته می شود. بارش های شهابی در اثر ورود توده ای از ذرات به جو زمین به وجود می آیند. این ذرات با سرعت های زیاد(چند ده کیلومتر در ثانیه) و تقریبا" به طور موازی وارد جو می شوند. در نتیجه از دید ناظر زمینی به نظر می آید که همه شهابها از یک نقطه آسمان خارج می شوند که به این نقطه کانون بارش گفته می شود. کانون بارش در هر صورت فلکی باشد، بارش شهابی به نام آن خوانده می شود. اگر کانون دو یا چند بارش در یک صورت فلکی باشد ، از نام ستاره درخشان نزدیک کانون هم استفاده می شود ، مانند بارش اتا – دلوی یا دلتا –دلوی





منشاء

منشاء بسیاری از بارش های شهابی، دنباله دارها هستند. این صخره های یخی با حرکت خود ذرات ریزی به جا می گذارند. با نزدیک شدن دنباله دار به خورشید تعداد ذرات به جا مانده افزایش می یابد. بنابراین مدار دنباله دار مملو از ذراتی می شود که با همان سرعت دنباله دار و تقریبا" در همان مدار به دور خورشید گردش می کنند. به دلیل حرکت متناوب زمین به دور خورشید ، سیاره ما در زمان مشخصی از سال به نزدیکی مدار دنباله دار می رسد و با برخورد به این ذرات بارش شهابی رخ می دهد.

















زمان اوج بارش


بازه فعالیت


نام بارش

2 اردیبهشت


27 فروردین-5 اردیبهشت


شلیاقی

16 اردیبهشت


30 اردیبهشت ـ 7 خرداد


اتا ـ دلوی

6 مرداد


21 تیر ـ 28 مرداد


دلتا دلوی جنوبی

21 مرداد


24 تیر ـ 3 شهریور


دلتا دلوی شمالی

22 مرداد


26 تیر ـ 2 شهریور


برساووشی

17 مهر


14 مهر ـ 18 مهر


تنینی

30 مهر


10 مهر ـ 16 آبان


جباری

14 آبان


9 مهر ـ 4 آذر


ثوری جنوبی

21 آبان


9 مهر ـ 4 آذر


ثوری شمالی

27 ابان


23 آبان ـ 30 آبان


اسدی

23 آذر


16 آذر – 26 آذر


جوزایی

1 دی


26 آذر ـ 5 دی


دبی

14 دی


11 دی ـ 15 دی


ربعی

مهمترین بارشهای شهابی سالیانه



معرفی چند بارش شهابی

بارش های شهابی زیادی در طی سال اتفاق می افتد که از این بین جند بارش شهابی به علت تعداد شهابها از اهمیت بیشتری بر خوردار هستند که به معرفی آنها می پردازیم:



بارش شهابی برساووشی



بارش شهابی برساووشی یکی از معروفترین بارش های شهابی سالیانه است که در2 2-21 مرداد به اوج فعالیت خود می رسد. شاید به جرات بتوان گفت که بارش شهابی برساووشی، یکی از شورانگیزترین فستیوالهای سالیانه نجومی باشد که در شب های گرم تابستان منجمان آماتور را گردهم می آورد. نخستین گزارشات رصد این بارش به بیش از 2000 سال پیش بر می گردد که در شرق دور(چین،ژاپن و ...) ثبت شده است. دنباله دار منشاء بارش برساووشی دنباله دار سویفت-تاتل است که در سال 1862 توسط لوییس سویفت از نیویورک و هورس تاتل از رصدخانه هاروارد کشف شد. چند سال پس از کشف این دنباله دار بود که «شیاپارلی» با کمک محاسباتش نشان داد که دنباله دار سویفت-تاتل منشاء بارش شهابی است. این اولین بار بود که ارتباط بارش شهابی و دنباله دار به اثبات می رسید. افزایش فعالیت بارش برساووشی در سالهای 63-1861 تایید کننده این مطلب بود. دوره تناوب دنباله دار سویفت-تاتل حدود 130 سال است و آخرین بار در اوایل دهه 1990 به حضیض خود رسید و در سالهای 1992و 1991 نیز تعداد شهابهای بارش برساووشی بیش از حد معمول بودند. در زمان اوج این بارش شهابی در زیر آسمان تاریک در هر ساعت دهها شهاب قابل مشاهده خواهد بود.





بارش شهابی اسدی

ظهور چشمگیر بارش اسدی ۱۷۹۹ را بسیاری از دریانوردان و ساکنان قاره آمریکا رصد کردند. در سال۱۸۳۳نیز بارش اسدی شگفتی آفرید. در مدت چند ساعت تعداد شهاب ها به هزاران عدد در ساعت رسید . بطوریکه بسیاری تصور کردند،جهان به پایان رسیده است. در این سال رصدگران با مشاهده شهاب ها، کانون بارش را تشخیص دادند.

در سال ۱۸۳۷ ، «هاینریش اولبرس» با بررسی بارش اسدی در دهه های گذشته ، دوره فعالیت آن را ۳۳ یا ۳۴ سال تعیین کرد. در آن زمان مشخص شد که منشاء بارش شهابی اسدی دنباله دار تمپل-تاتل است که به تازگی کشف شده بود. در دهه های بعدی بارش شهابی اسدی فعالیت چشمگیری نداشت اما در سال۱۹۶۶ شهابهای اسدی غوغایی آفریدند. در مدت کوتاهی آسمان پر از شهاب شد. بطوریکه برخی از رصدگران در آمریکای شمالی از ظهور۳۰ شهاب در یک ثانیه خبر دادند !

دنباله دار تمپل-تاتل در آخرین گذر خود در نهم اسفند۱۳۷۷ به حضیض مدارش رسید. در این سال اوج بارش ۲۰ ساعت زودتر از زمان پیش بینی شده اتفاق افتاد .آنهایی که موفق به رصد آن شدند آذر گوی های بی نظیری را دیدند.در سال ۱۳۷۸ بارش اسدی در۵:۳۰ صبح ۲۷ آبان با ظهور هزاران شهاب در ساعت به اوج خود رسید.در این زمان کانون در ارتفاع زیادی قرار داشت و بسیاری از ساکنین خاور میانه توانستند شاهد این آتش بازی آسمانی باشند.



رصد بارش شهابی

اختر شناسان بارش های شهابی را با روش های مختلفی همچون رصد مرئی

، رادیویی با تصویربرداری ویدئویی و حتی با تلسکوپ ( در برخی از بارش های کم شمار ) بررسی می کنند. با این روش ها ، تا کنون بیش از
۵۰ بارش شهابی بررسی شده است. یکی از رایج ترین و کم هزینه ترین روش ها، رصد مرئی است ، یعنی تماشای مستقیم شهاب ها که به یکی از علاقه مندی های اصلی منجمان آماتور امروز تبدیل شده است. منجمان آماتور در به دست آوردن داده ها و اطلاعات در این زمینه نقش بسیار مؤثری دارند. داده هایی که به وسیله ی آماتورها جمع آوری می شود، می تواند به اخترشناسان در درک بهتر از چگونگی پیدایش و تحول منظومه ی شمسی ، تکامل حیات کمک کند.



امیر حسن زاده

انجمن علمی پژوهشی نجم شمال

www.nssra.ir


منبع www.nssra.ir